|
Ο θόρυβος
είναι ισχυρός και τα γεγονότα που συμβαίνουν
μοιάζουν με κλιμακούμενη αυτοεκπληρούμενη
προφητεία.
Δεν είναι
αρκετά πιθανό να σηκώσει χειρόφρενο η
μιλιταριστική μηχανή που λιπαίνει τον
φρακαρισμένο (στα εσωτερικά του όρια)
καπιταλισμό. Οι ενδείξεις είναι πολλές : ο
πόλεμος, παντού όπου ξεκίνησε μετά την πανδημία,
ως δια μαγείας δεν τελειώνει.
Οι
πιθανότητες γέρνουν πάντα υπέρ της διάρκειας των
πολεμικών επιχειρήσεων.
Πουθενά
όπου πέφτουν βόμβες δεν μοιάζει ότι μπορεί να
«αποσυμπιεστεί» η κατάσταση. Ζούμε την
εκλογίκευση της παράνοιας με τον πόλεμο να
μετατρέπεται σε διαρκές και συνεχές φαινόμενο.
Οι
υποσχέσεις του Τραμπ για ειρήνη παντού
αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες και ρητορική
εξαπάτησης των μαζών.
Η αλήθεια
είναι μια και μάλλον αναμφισβήτητη : ο
αμερικανικός καπιταλισμός – με τον Τραμπ ως
γνήσιο εκπρόσωπο του – εξάγει ξανά τρόμο και
πανικό ώστε να σωθεί. Τακτική που ξέρει και
κοπιάρει μεθοδικά το Ισραήλ ενώ η Ευρώπη – μέρος
της φιλελεύθερης Δύσης – παρακολουθεί και
εξοπλίζεται με αφορμή τους πολέμους που ήδη
τρέχουν (σημ : πως άραγε θα έκοβαν διαφορετικά
οι Βρυξέλλες 850 δις, αν δεν προέκυπτε συνθήκη
πολέμου και ανάγκη εξοπλισμού
😉
Κάπως ο
δυτικός καπιταλισμός έπρεπε να ευθυγραμμιστεί
ώστε να περιορίσει την πτωτική τάση του ποσοστού
κέρδους.
Κάπως
έπρεπε η μιλιταριστική ηγεμονία αμερικανών και
ισραηλινών να μας υπενθυμίσει τον εξτρεμιστικό
αραβικό και ισλαμικό κίνδυνο.
Το
υπερσυσσωρευμένο δολαριακό ομολογιακό χρέος
μειώνεται μόνο με βόμβες (αυτές δοκιμασμένα
προκαλούν πάντα πληθωρισμό – που τρώει το χρέος
– και ακρίβεια σε εμπορεύματα και ενέργεια)
Μπροστά
στην πιθανότητα πυρηνικού ολέθρου τα στοιχήματα
με την υπερμόχλευση στις αγορές συνεχίζονται
κανονικά.
Άλλωστε
αυτό θρέφει τις αγορές : η αστάθεια και οι
οριακές καταστάσεις υψηλού ρίσκου (ενω τα βιβλία
στις σχολές μιλάνε για σταθερότητα)
Γενικά,
ζούμε το αποκορύφωμα της συστημικής
υπερπραγματικότητας : η παλινδρόμηση και η
αβεβαιότητα (δείτε τον Τραμπ που έντεχνα μίλησε
για «δυο εβδομάδων» διάρκεια απόφασης σχετικά με
πιθανή επέμβαση στο Ιράν)
Οι
παρατάσεις του ακραίου κυριαρχούν έναντι της
λογικής, της διπλωματίας και της συνεννόησης.
Η απόσταση
πραγματικού -πλασματικού κινδύνου συντηρείται
μαεστρικά και αναδιαρθρώνει – με ενεργή την
μιλιταριστική μηχανή – τον τεχνολογικό
καπιταλισμό της υπερχρέωσης και του χάρτινου
πλούτου.
Αφού δεν
πέτυχε η πτήση στο διάστημα για το αμερικανικό
ιμπεριαλιστικό σύστημα, πολύ απλά επανεκκινείται
η κυριαρχία σε εδάφη και επικράτειες της
αρχέγονης πάλης μεταξύ ενστίκτων εξολόθρευσης
και σχιζοφρενικών φονταμενταλισμών.
Την ιδια
ωρα η Lagarde εγκαινιάζει οσονούπω το ψηφιακό
ευρώ στα πορτοφόλια των smartphones μας.
Την ίδια
ώρα επίσης, ο «ordoφιλελεύθερος εθνικισμός» του
Τραμπ εντείνει τον προστατευτισμό της
αμερικανικής οικονομίας με τους παρανοϊκούς
δασμούς.
Οι δε
υπερεθνικοί θεσμοί μάλλον δεν μπορούν να
διαδραματίσουν ζωτικό ρόλο στην επίλυση των
παγκόσμιων προκλήσεων (αντιθέτως : πυροδοτούν
τις οριακές καταστάσεις)
Τέλος, ας
μην ξεχνάμε δυο στοιχεία που κάνουμε οτι δεν
βλέπουμε εν μέσω πολεμικού σκηνικού Δύσης –
Ανατολής : α) η Κίνα σήκωσε χειρόφρενο στο
υπερδεκαετές παραγωγικό της παραλήρημα και β) η
Ρωσία δεν πτοήθηκε από τις δυτικές κυρώσεις,
τουλάχιστον όχι τόσο όσο νομίζαμε και παραμένει
σήμερα ισχυρός agent στο παίγνιο…
ΥΓ Το
συμπέρασμα ; Προσδεθείτε : «το μέλλον θα
διαρκέσει πολύ»…
European
Business Review
|
