|
Αυτό όμως
που ζούμε είναι στην πραγματικότητα η
ανεστραμμένη εκδοχή της άσκησης ηγεμονικής
πολιτικής, μέσω «θεαματικής» κυριαρχίας
καλυμμένης πίσω από το πέπλο των κοσμικών
σχέσεων.
Σήμερα
παρακολουθούμε – εντός και εκτός ΗΠΑ – την
σοσιαλμιντιακη εκδοχή του αθέατου για τις μάζες
«διαπραγματευτικού πλεονεκτήματος» που γεννά
παντού στις κοινωνίες η λάμψη της εικόνας και
της υπερπροβολής του δήθεν «απλού και φιλικού»
προσώπου, εκείνου που μιλάει κυνικά και
απευθύνεται στο θυμικό.
Τα
botox
και οι
selfies,
οι φωτογραφικές πόζες σε
events
με ολιγάρχες και πολιτικούς (που εντάσσονται στο
κλειστό
club
της «πρόσβασης») αντικαθιστούν μόνο
αναπαραστατικά τις συμφωνίες για δολαριακά κέρδη
από
LNG,
εξοπλιστικά,
real
estate,
ενέργεια, τεχνολογία, κ.α
Άλλα αυτό
είναι παγκόσμια αξιωματική, σχεδόν φυσιολογική
και κοινώς αποδεκτή. Το μείζον είναι ότι ο
τραμπισμός των ενθουσιαστικών και των έντονων
εκφράσεων («είστε όλοι υπέροχοι, μπράβο κάνετε
υπέροχη δουλειά» ή του τύπου «ένας- δύο εδώ μέσα
ηγέτες μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθείς») δεν
είναι απλά ο κυνισμός της ισχύος και της ύβρεως,
ενδεχομένως.
Είναι κάτι
διαφορετικό : ένα ύφος και ήθος καλά βγαλμένο
από την βιοπολιτική και την κοινωνική μηχανική
του λαϊκισμού από τα πάνω. Είναι αποτέλεσμα της
σημειωτικής παραγωγής του εικονιστικού
συστήματος της προβολής και του ιδεολογικού
marketing.
Αυτό το
πατριωτικό
branding
που κάνει ο Τραμπ και οι καρικατούρες του, σε
κυβέρνηση και σε διεθνή πόστα, είναι μια προβολή
της ηγεμονικής αλαζονείας του «μονόδρομου» που
εξαπλώνεται μέσα από την υπερεπικοινωνία και την
υπερδικτύωση στα
social
media.
Οι άνθρωποι
αυτοί γίνονται θεσμικοί εκπρόσωποι (του
ιστορικού δήθεν συγκριτικού πλεονεκτήματος του
«αμερικάνικου ονείρου») και του «God
bless
America»,
ώστε να υποστηρίξουν το
MAGA
ως δήθεν «κοινωνικής και εθνικής» σημασίας δόγμα
και στόχο.
Δεν θα
κάνουν όμως την Αμερική «σπουδαία ξανά» : το
συσσωρευμένο σε όλο και λιγότερους κεφάλαιο, τον
χάρτινο πλούτο – και τις πολυετείς κρατικές
ενισχύσεις κάποιων ισχυρών – είναι που μεγαλώνει
το (ήδη πάμπλουτο) πολιτικό προσωπικό που
περιστοιχίζει τον Τραμπ
Κοιτάξτε :
έχει καταλάβει τον πλανήτη (όχι μόνο τις ΗΠΑ) το
ΔΣ του κεφαλαίου, αυτού του ισχυρού συμπλέγματος
τεχνολογικού, τραπεζικού, αμυντικού και
βιομηχανικού κεφαλαίου, που χρυσοπληρώνει (αυτό
κάνουν οι χορηγίες) τους νέους μανδαρίνους του
νέου βαθέος τραμπικού κράτους.
Λαμπεροί,
και αρκετά οικείοι, με δήθεν άνεση στο φακό και
με στοιχεία από
clubbing
και πασαρέλα, αρκετοί ανά τον κόσμο και στις
ΗΠΑ, πετάνε κουβέντες με υπερπατριωτικά δήθεν
σημαίνοντα και με μια λαϊκίστικη ρητορική που
αναμιγνύει το προσιτό με το απρόσιτο, το κοντινό
με το απόμακρο, το συναισθηματικό με το
ιστορικό, σχεδόν σε κάθε ζήτημα που χρειάζεται
βάθος.
Πίσω από
τους προβεβλημένους κυνικούς της παρόλας και της
βολικής πολιτικής γλώσσας, πίσω από την μηχανική
της «φιλικής διπλωματίας» με καλεσμένους σε
events και με χαιρετούρες
στον Λευκό Οίκο και σε πρωτεύουσες ανά τον
κόσμο, ο τραμπισμός στήνει πανέξυπνα νέες δομές
κερδοφορίας του δολαρίου, αλλά φυσικά και των
εθνικών αστικών τάξεων που αυτό το νέο καθεστώς,
αυτή η νέα μεγάλη «παρεοκρατία», επιλέγει να
πριμοδοτήσει έντονα για την δική της παγκόσμια
εμπορική κυριαρχία.
Η
κακογουστιά, και η αισθητική της πολύ στενής
σχέσης με πετυχημένους επιχειρηματίες, και δήθεν
πετυχημένους πολιτικούς ανά τον κόσμο,
ενισχύεται από μια ιδιαίτερα επιφανειακή σε
νοήματα, μια συνθηματική αισθητική λόγου και
ύφους, εντελώς θεατρική.
Κακοί
ηθοποιοί, που προσποιούνται εντός και εκτός
Αμερικής τους συμπαθείς και τους φιλικούς με
κάθε χώρα -αποικία και με κάθε ηγετικό προσωπικό
πρόθυμο να συμμαχήσει σε κοινά συμφέροντα,
υποτίθεται.
Αλήθεια
τώρα : πόσο σίγουροι είμαστε ότι το ευρωπαϊκό
ενεργειακό δέσιμο με το
LNG
πχ, δεν θα αποδειχθεί η ίδια καταστροφική
συνταγή με την πρόσδεση στο ρωσικό αέριο που
επέβαλε η βιομηχανική αστική τάξη της Γερμανίας
προ πολλών ετών ;
Άραγε
συνειδητοποιούμε ότι αυτή η αισθητική της
οικειότητας, που ο Τραμπ και οι επιλογές του
πετάνε σε ξένες χώρες ως δήθεν χείρα φιλίας, δεν
είναι παρά εμπορικό μάρκετιγκ για αποδοτικές
πωλήσεις εξοπλιστικών, ενεργειακών, και άλλων
βιομηχανικών προϊόντων ;
Η
«θεαματική» εικόνα και η υπερπροβολή των
ανθρώπων του Τραμπ, αυτό το ύφος και η αισθητική
τους δεν. είναι όμως παρά ο νεοφιλελεύθερος
κυνισμός : ο «μεγάλος πωλητής» του πολύπλοκου
συμπλέγματος συμφερόντων της Αμερικής και του
βαθέος κράτος, που δήθεν πολεμάει ο Τραμπ αλλά
που έμμεσα ιδιωτικοποιεί και το προσφέρει στην
οικογένεια του και στα πλοκάμια της μέσω διεθνών
δημόσιων σχέσεων και συνεχών επιθέσεων εμπορικής
φιλίας.
Οι δασμοί
θα ξεχνιούνται με συμφωνίες για αγωγούς, ενώ οι
εφοδιαστικές αλυσίδες θα πλήττονται και οι
καταναλωτές θα απορροφούν τον πληθωρισμό του
εξαγόμενου αμερικανικού χρέους, αφού αυτό θα
ξεχνιέται ( ως ο μεγάλος ελέφαντας στο παγκόσμιο
δωμάτιο )με μεγαλεπήβολα σχέδια για
logistics
και
real
estate
projects.
Αλλά
προσοχή : ο τελικός αντισυμβαλλόμενος δεν θα
είναι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, παρά μόνο κάποια
ολιγοπώλια, κάποιες ελίτ, κάποια συγκεκριμένα
πορτοφόλια.
Μαζί με το
χωροχρονικό καπιταλιστικό «εξαγόμενο» της
παραγωγικής και εμπορικής ισχύος, η αισθητική
του τραμπικού πολιτικού προσωπικού εξάγει φυσικά
και έναν φιλοκοινωνικό τέχνη-φασισμό : μια
ιδιαίτερα μεθοδική ιδεολογία περί ελευθερίας της
ατομικής επιλογής (ατόμων και κοινωνιών) στο να
απολαμβάνουν την καινοτομία και την τεχνολογία.
Μια «αίσθηση ευημερίας» που περνάει μέσα από
δήθεν αμοιβαία ωφέλη γύρω πχ απο την εξέλιξη της
τεχνητής νοημοσύνης και της υψηλής τεχνολογίας
για πολλούς κλάδους.
Τα
data
centers
και τα
logistics
σε κάθε μέρος γίνονται κάτι σαν κόμβοι
ανακύκλωσης του τεχνολογικού κεφαλαιού της
Silicon
Valley
που αυγατίζει η
Wall
Street.
Και είναι
ακριβώς σε αυτό που στοχεύει η αισθητική της
αμεσότητας πίσω από τις διεθνείς σχέσεις και τις
ανακοινώσεις για διπλωματικές φιλίες και
συνεργασίες μέσω
events
και
gala.
Ο δε
υπερπατριωτισμός -της εσωτερικής στόχευσης του
τραμπισμού στην Αμερική – είναι αυτός που εξάγει
το «μεγαλείο» και την «φοβική φιλία».
Kαι
φυσικά εισάγει «δέσμευση» τρίτων μερών μέσα από
(επιφανειακές) δημόσιες σχέσεις που δήθεν
κρύβουν βάθος και κοινή ιστορία.
Το μόνο
κοινό όμως μεταξύ των καλεσμένων στους
τραμπικούς κοσμοπολίτικους κύκλους, είναι το
κέρδος μερικών ισχυρών σε κάθε χώρα, προς όφελος
των εταιριών τους και των μετόχων τους – και όχι
των υπολοίπων τάξεων στη χώρα αυτή.
Στις μάζες
μένει το όνειρο και η στρατηγική συμμαχία της
Αμερικής.
Τα
δολάρια μένουν σε λίγους, αλλού …
European
Business Review
|
