|
Μπορεί σε
γενικές γραμμές να πέρασε στα ψιλά, ωστόσο αν κανείς δε τις
εξελίξεις προσεκτικά, θα διαπιστώσει πως οι τελευταίες
εξελίξεις με την γαλλοϊταλική συμμαχία είναι μεγάλης σημασία
και αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί τα επόμενα χρόνια, αν και
κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τις ιταλικές εκλογές ….
Όπως
χαρακτηριστικά έγραψε σε άρθρο του στο
Project Syndicate ο Melvyn B. Krauss (καθηγητής Οικονομίας
στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης), ο
ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι και ο γάλλος πρόεδρος
Εμανουέλ Μακρόν, υπέγραψαν διμερή συμφωνία – την
αποκαλούμενη Συνθήκη του Κυριναλίου –
που έχει στόχο να ενισχύσει τη βιομηχανική και στρατηγική
συνεργασία των χωρών τους. Ομως, αυτός ο νέος άξονας
Παρισιού και Ρώμης ενδέχεται να κάνει πολύ περισσότερα,
ακόμη και να καταφέρει να αλλάξει τη δυναμική σε επίπεδο
ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αυτή η αναδυόμενη συμμαχία
Ντράγκι – Μακρόν μπορεί να φαντάζει σαν ένα αταίριαστο
ζευγάρι, επειδή ορισμένοι Γάλλοι αντιμετωπίζουν αφ’ υψηλού
τους Ιταλούς. Ομως, το να στέκεται κανείς σκληρά απέναντι
στους Ιταλούς για τις πολιτικές τους επιδόσεις είναι πλέον
πολύ πιο δύσκολο, με τον έντονα ανταγωνιστικό και έμπειρο
Ντράγκι στο τιμόνι τους.
Περίπου δέκα μήνες αφότου
ανέλαβε τα καθήκοντά του, ο Ντράγκι έχει αναδειχθεί σε έναν
από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς, με τη μεγαλύτερη
επιρροή. Ο ίδιος δεν δείχνει απλώς στον υπόλοιπο κόσμο ότι η
Ιταλία είναι σε θέση να λειτουργήσει όπως άλλες πλούσιες και
σύγχρονες χώρες. Ο ισχυρά φιλοευρωπαίος, φιλοαμερικανός και
φιλονατοϊκός πρωθυπουργός έχει προχωρήσει, επίσης, σε
επιδέξιες πολιτικές κινήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να
αλλάξουν το πρόσωπο της Ευρώπης και της ΕΕ. Καταρχήν, έχει
οικοδομήσει έναν ισχυρό δεσμό με τον Μακρόν. Συνεργαζόμενοι,
οι δύο ηγέτες έχουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να αποκτήσουν
μεγαλύτερη επιρροή στις πολιτικές της ΕΕ – από την οικονομία
ως την άμυνα – τώρα που η Ανγκελα Μέρκελ αποχωρεί από τη
θέση της καγκελαρίου της Γερμανίας, μετά από 16 χρόνια. Η
Συνθήκη του Κυριναλίου αποτελεί ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα
αυτής της νέας συνεργασίας, η οποία έρχεται να καλύψει το
κενό που αφήνει η αποχώρηση της Μέρκελ.
Στην περίπτωση που επιτύχουν,
τότε το κέντρο βάρους στην ΕΕ θα μετατοπιστεί προς τα νότια
– και προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης. Εδώ, Ντράγκι και Μακρόν συμφωνούν,
συμπεριλαμβανομένου του κρίσιμου ζητήματος της ευρωπαϊκής
άμυνας. Αμφότεροι είναι βέβαιοι για τη δυνατότητα της ΕΕ να
δρα ανεξάρτητα ως στρατιωτική δύναμη, χωρίς να αίρεται το
γεγονός ότι παραμένει πλήρως πιστή στο ΝΑΤΟ.
Με την Κίνα να γίνεται
ολοένα πιο επιθετική υπό την ηγεσία του Σι Τζινπίνγκ, μια
ευρωπαϊκή δύναμη θα μπορούσε να καλύψει τα στρατηγικά κενά
που δημιουργεί η προσπάθεια του ΝΑΤΟ να αναπροσανατολιστεί
προς την Ασία. Θα ήταν λάθος το επιχείρημα ότι η Αμερική
γυρίζει την πλάτη της στην Ευρώπη με τη στροφή της στην Ασία.
Η στήριξη της μεγαλύτερης στρατιωτικής ανεξαρτησίας της
Ευρώπης σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ θα ελευθερωθεί ώστε να
επικεντρωθεί στην Κίνα, η οποία αντιπροσωπεύει για την
Ευρώπη μια εξίσου μεγάλη στρατιωτική απειλή όσο και για τις
ΗΠΑ.
Η δυναμική της συνεργασίας
Ντράγκι – Μακρόν ενισχύεται και από το γεγονός ότι η νέα
γερμανική κυβέρνηση ενδέχεται να είναι πολύ πιο θετικά
διακείμενη προς τη δική τους θεώρηση για τον κόσμο σε
σύγκριση με ό,τι υπήρξε ποτέ η Μέρκελ. Αντί για την άρνηση
της «Κυρίας Οχι» σε πολλές πρωτοβουλίες που σχεδιάστηκαν για
να εμβαθύνουν την ολοκλήρωση της ΕΕ, θα έχουν να υπολογίζουν
σε έναν «Κύριο Ισως» ο οποίος θα τη διαδεχθεί.
Ετσι, μια σημαντική
επιτάχυνση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ίσως
είναι προ των πυλών. |
