Το βράδυ της Τετάρτης η Δεξιά και η Αριστερά στη Γαλλία ένωσαν τις δυνάμεις τους για να ανατρέψουν τον πρωθυπουργό Μισέλ Μπαρνιέ. Ωστόσο η πτώση της κυβέρνησης μειοψηφίας, που είχε συγκροτήσει, και η απόρριψη του φιλόδοξου προϋπολογισμού λιτότητας δεν είναι απαραίτητο να εκληφθούν ως προάγγελος μιας επικείμενης σοβαρής οικονομικής κρίσης.

Όπως έγραψε ο οικονομολόγος της Berenberg Χόλγκερ Σμίεντινγκ  σε πρόσφατη ανάλυση του. Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, του οποίου η θητεία λήγει στα μέσα του 2027, δεν έχει λόγο να παραιτηθεί. Δυνητικά θα διορίσει τον διάδοχο πρωθυπουργό, αν και η νέα του επιλογή θα αντιμετωπίσει το ίδιο κατακερματισμένο κοινοβούλιο. Ωστόσο η πολιτική αναταραχή θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στη Γαλλία. Σε συνδυασμό με την εντονότερη πολιτική αβεβαιότητα και το αυξημένο ασφάλιστρο επενδυτικού κινδύνου, αυτή η προοπτική πιθανότατα θα επιβαρύνει τις επιχειρηματικές επενδύσεις. Επιπλέον, η απροθυμία επιστροφής σε μια βιώσιμη δημοσιονομική πολιτική σημαίνει ότι η διόρθωση θα καταστεί ακόμα πιο απότομη στο μέλλον, ακόμη κι αν η Ε.Ε. αποδεχθεί τώρα περαιτέρω γαλλική δημοσιονομική διολίσθηση για λίγο. Αντί να ξεπεράσει τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, όπως έκανε το 2023 και το 2024, αναμένουμε ότι η Γαλλία θα υπολείπεται σημαντικά από αυτόν τα επόμενα δύο χρόνια και πιθανώς και μετά. Εξ ου και αναθεωρούμε προς τα κάτω τις εκτιμήσεις μας για αύξηση στο πραγματικό ΑΕΠ από 0,7% σε 0,5% για το 2025, από 1,2% σε 1,0% το 2026 και από 1,3% σε 1,2% το 2027 αντίστοιχα.

Εντούτοις, όλα ξεκίνησαν τόσο καλά. Στις αρχές του 2017 προβλέπαμε ότι αν ο Μακρόν κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές, το επόμενο κύμα μεταρρυθμίσεών του θα εγκαινίαζε μια χρυσή δεκαετία ισχυρότερης ανάπτυξης και χαμηλότερης ανεργίας για τη Γαλλία. Από πολλές απόψεις, αυτή η εκτίμηση δεν διαψεύστηκε έως και πριν την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών στα μέσα της χρονιάς. Με τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, τις περικοπές των εταιρικών φόρων και την περαιτέρω απορρύθμιση ο Μακρόν είχε μετατρέψει τη Γαλλία σε πόλο έλξης για άμεσες ξένες επενδύσεις. Στην αρχή προσπάθησε να επαναφέρει τη Γαλλία στον δρόμο της δημοσιονομικής σύνεσης. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, ενέδωσε στον διαχρονικό πειρασμό να κατευνάσει τις αντιδράσεις, ξοδεύοντας περισσότερα. Επομένως, τα μεγαλύτερα κέρδη σε θέσεις εργασίας δεν μεταφράστηκαν σε υγιέστερα δημόσια οικονομικά. Το δημόσιο χρέος βρισκόταν ήδη στο 110% του ΑΕΠ το 2023, το έλλειμμα άνω του 6%, οπότε φέτος μάλλον το ποσοστό του χρέους θα φθάσει στο 112% του ΑΕΠ. Η προσπάθεια του Μπαρνιέ να μειώσει το έλλειμμα στο 5% το 2025 μέσω φόρων και βραδύτερης αύξησης των δαπανών ναυάγησε. Οι καλές ημέρες για τη Γαλλία τελείωσαν ύστερα από μόλις επτά χρόνια.